Bir deli rüzğar başımda öfke nöbetleri yaşatıyor durmadan bana
Kim olduğumu unutmuşcasına dolaşıyorum boş sokakları
Yürüyorum durmadan faili meçhul bir yaşamın içine doğru, ama yinede
Bulamıyorum kendimi hayatın hiç bir yerinde, kaybolmuşum sanki

Karanlıkları bir yumak yapmışım, aklımın derinliklerinde bekliyorum
Kimin geleceğini, kimi seveceğimi, ve neler yaşayabileceğimi bilmeden
Sadece bekliyorum, karanlığın içinden, neler çıkacağını bilmeden bekliyorum
Elimde boz bulanık bir hayatın yaşanmışlıklarıyla susuyorum herşeye

Nice hayatlar gelip geçiyor şu kısacık ömrümden, sabırla bekliyorum
Sukuneti kendimde benimseyip, yapılan bütün alçaklıklara meydan okuyorum
Suspus olmuşum ben artık, hiç bir güç konuşturmaya cesareti yetmez buna
Bedenim öylesine yanıyor ki ateşler içinde, elimde tuttuğum ateşi bile yakıyorum

Öfkem başıma dikelmiş azrail gibi, her geçen gün, beni durmadan delirtiyor
Beni benden ediyor, özümün her geçen gün, kaybolmasına sebep oluyor
Çevremdeki ne olduğu belli belirsiz insanların kimliklerini bulsamda
Aşılasamda yüreklerine güzel yaşayabilmenin, en büyük sırlarını yinede olmuyor

Çığrından çıkmış bir hayatın girdabında dönüp duruyorum senelerdir
Kendime sığınacak boş bir liman arasamda, bulamıyorum öyle ender limanlar
Hepsinin içi, çapıt çarşısı gibi olmuş, param paraça ediyorlar yürekleri
Onun için en büyük fırtınalarda bile, kendi limanım olup, yaşıyorum hayatımı...

Ufuk GÜNEY