...
Kesik atalı zevat sevdalara,
eskitilmiş bir yaşam bizimkisi,
esrik bir gün doğumuna denk gelir umutlarımz,
gün batarken kararan havayla kararırız karamsarca,
.
Hava baskın gelir gelen güne,
her yanda bir kasvet,dumanlar savrulur gökyüzüne,
çığırtkan kabzımalların haykırışlarına koro olur martıların sesi,
ölüm uzak değil hiçbirimize,yarasalar gece çıkar öldürmek için yeryüzüne...
.
Oysa daha ilkokulda öğretmemişlermiydi...
sevmek her şeyin başı,kötülük kaybeder,
’yalancının mumu yatsıya kadar yanar’ dememişlermiydi,
yada ben mi yanlış hatırlıyorum!neden kötüler hakim evrene...
.
Bak engeller hep var,çocuklar hala ağlıyor,
annelerin gözü yaşlı,
babaların omzu düşmüş,
kabadayılar bile süklüm püklüm,
.
Ağladığım günler,gülen dünlerimden hep fazla,
mezarlar hep ecele hazırlanmıyor,
toplu oluyor nedense ölümler,
mazlumlar kan ağlıyor bitmiyor zulümler...
.
Hep bu son olsun diye başlıyor nutuklar,
gidişat meçhul,müphem menzile yolculuklar,
daha yedisini görmeden baldıran acılara düçar çocuklar,
sanma ki yaşadılar,hep vardılar lakin yoktular..
.
Katar katar uçan kuşlara özenirdim uçsuz bucaksız gökyüzünde süzülen,
imkan olsaydı keşke bıkıp usandığımızda gidebilseydik kemlere nazire,
kuş olmaya namzet hale getirenler,sevinirken kötüler,iyilerse hep üzülen,
kazık çakıp sonsuza denk kalacağını girmeyeceğini mi zannder kabire,.
.
Şimdi herkes ektiğini biçecekken ne var ne yok,
kalmaz elbet kimsenin kimsede hakkı,
hiç sevindirmemişsen,hep örselemişken nede çok,
aç bıraktığın karıncalar kadar arayacaksın lokmaları,
sıra sende şimdi,sonsuzlukta açsın,
aç bıraktıklarınsa sonsuzlukta tok.
.

yunus ça.