Gün bitti güneş gizlendi karanlığa
suskun bir gölgeydi gece
sıkışıp kalan bir kitap arasında
sensizliğe yazılan bir şiirin
en olmadık anında

siyah bir gül dü son satıra noktayı koyan imzasızyla...!


Yaprak yaprak dökülüyordu hazan
kokusunu bırakıp rüzgara
dudaklarda gizli bir öpüş
sessizliğin ızdırabıyla
hüzün düşerdi nefese
sözlerin bittiğinde

siyah bir gül dü gözlerin gözlerime değdiğinde...!


Acımıydı
yoksa bitimsiz bir sancımı
belkide
yitik bir düştü avuçlarda kalan
dikeniydi apansız sol yana batan

siyah bir gül dü yara sürekli kanayan...!


Mutluluk gözlerine adanmaktı
ömür ayak dibine
hüznü eşkiya_ydı
yarım yamalak bir seyirde
vuslat mahşerde

siyah bir gül dü kefen bana ellerinle giydirilen...!





___HÜZÜN BULUTU___

Gül olmak gül olarak kalabilmek o yürekte...
hele ki siyah bir gül
bir çok insan gül değil mi ya kırmızı ya pembe olsun der...
ama siyah gül öyle mi?
gönül gözüyle görebilsek ne güzel olurdu...
o zaman katlanırdık batan gülün dikenine acıtmazdı yüreğimizi...
razı gelirdik gölgesine bile...

___Son EylüL___




...