Huzur

Hz İbrahim
Huzursuzdu
Bilemediği
Bir şeyler vardı içini kemiren
Döndü
Başını kaldırıp baktı
Göğe
Yemyeşil yere
Ve döndü
Mabedin en dibine.

Kocaman bir put vardı
Gözlerini gözlerine dikmiş
Elinde bir kırbaç
Bir haç
Öylesine bakıyor ki
Sanki yürüyüp gelecek
Sanki bana itaat et diyecek.
Hz İbrahim şöyle bir irkildi
Sonrasında yeniden daldı iç dünyasına
Öyle kayboluş ki bu
Gözlerini açtığında
Koca sahra ortasında
Bir ceviz kabuğu yüreği
Bir o yana
Bir bu yana savrulmada.

Ve o an gördü ki
Gökte ki ayı
Ne büyük
Muhteşem
Dopdolu bir ay ki
Bulutsuz gecenin içinde
Tüm yıldızlardan daha yıldız
Bir parlaklık ki
Nur damlıyor sanki.

İşte dedi
Bu olmalı
O mabettekiler ne ki
Budur ancak
Her şeyi yönlediren.
Ve durmadı zaman
Gece örtülerini çekti
Ayın üstünden.

Sabah
Gün doğarken
Uyandı
Hz İbrahim
Ve gördüğü ışık
Aydınlık ne kadar çoktu.
Ve dedi ki bu güneş
Hepsinden büyük yüce
Bu olmalı belli
Beni ve her şeyi var eden.
Sonra düştü
İçine yine bir şühpe
Nasıl olurdu
Gece kaybolan bir Tanrı mı olurdu
Ya büyüklük
Her zaman her yerde olan
İşte aklıyla
Kalbiyle anladı ki
Bütün her şeyin var eden
Varlık sebeplerini veren
Rahman ve Rahim Allah.

İşte mesele
Şu yer yüzünde
Her şeyin yaratılış amacı olan
İnsanın
Amacının ne olduğu
Bunu bilmekten daha büyük huzur olur mu?
İşte bunun için geldi
Vahiy
Peygamberler
Rabbim hiçbir şeyi
Kendi haline bırakmadı
Hiçbir şeyden habersiz olmadı.