-Yeşil gözlerine ayrılığın cemresi düşmüş güzel, farkında mısın?-

Hatırladım da...
Ne gülüşler bırakmışız geride,
Ne masum yalanlar...
Ne kadar güzeldi biliyor musun?
Cemresi yanağına düşen baharlar.
Hatırladım da;
Dağlar gözlerinden almıştı yeşilini değil mi?
Rüzgâr nefesinden almıştı cesaretini.
Özlemin tufanına denkti Nuh’un,
Hasretin bitmek bilmez kâbusum.
Hangimizdi biliyor musun asılan aşkın darağacında.
Hangimizin boğazındaydı yağlı ilmek
Farkında mısın? Yeşil gözlü;
Sıradan hale geldi yokluğunda titremek.
Ve yine sıradan hale geldi yokluğunda ölmek.

Hatırlıyorum da;
İmgesiz şiirler düştü dilime senden sonra.
Senden sonra yeşili kurudu dağların.
Oysa;
Beyazlar içinde bir yağmur düşlüyorum,
Bir yağmur, aldırmadan yanağımdaki sırdaşa,
Ve aldırmadan parmaklarıma bulaşan çamura.
Yaklaşıyor telaşlı bir kuş yüreği,
Yaklaşıyor, dudağımın sütresinde dilim sus pus!
Bilinmedik bir zaman işte, hem akrep hem yelkovan mahpus.

Hatırlıyorum da;
Umutsuz yarınlar devşirmişiz farkında olmadan,
Sırça saraylarda kollarımda bilekçeler.
Mavi bir güvercin heybesinde geri geldi,
Sana kanımla yazdığım dilekçeler.
Oysa
Beyazlar içinde bir hürriyet düşlüyorum,
Bir hürriyet, aldırmadan yüreğimdeki esaretine.
Ve aldırmadan hüküm sürmesine göz bebeğimde çapakların.
Yayından kurtulmuş bir ok misali,
Ya da resmederken titreyen bir gülde masumiyeti
Yüzdürüp denizlerinde kırlangıçları,
Rüzgârın olup, nefesim kesilircesine,
Hatta bin kere ölüp de dirilircesine!
Sana koşmak istiyorum!
Varsın dağların gömleği kar,
Kaşları boran olsun
Ben sana koşmak istiyorum.
Buluşturmak dağları yine yeşil gözlerinle.
Ve dudaklarımızı gülücükle.
Sen bırak yeşil gözlü!
Avuçlarımda can çekişen son karanfilde ölsün.
Sen benim tipiye tutulmuş özgürlüğüm.
Sen, dişlerim arasında ısırdığım gülümsün.
Cemresi yanağında, yeşili gözlerinde, sen benim;
Ağrıyan başım, ıslanan kirpiğim,
Aspirinim, ilacımsın.
Sen kapasan da yeşile gözlerini, karımsın.
Etim, kemiğim, canımsın.

Engin Badem