Aşinâdır her evlat ta doğuştan sesine
Dil, anne/m dediğinde, harf heceye renk katar.
Esir düşerken bazen, kalp kasvetin ye’sine
Şefkatli kollarıyla, bizi düşerken tutar.

Varsın sığınsın bedbaht, sebebe, bahaneye
Anneye sevgi, sığmaz; güne, aya, seneye
Hüznün kokusu siner, o olmayan haneye
Ay geceye küs olur; güneş, doğarken batar.

"Yandım anam!" deriz hep, takılsa ayak taşa
Yar, tereddüt eder de, o gelir koşa koşa
isyan etmek bir yana, incitemeyiz, hâşâ
Annenin bedduası, felâket için yeter.

Bil ki bir tek anaya, değişilmez bir cihân
O’nsuz kalan evlâda koca zindandır bu hân
Yapayalnız, mâhzûndur; kalp kan ağlar an be an
Anneye "öff" diyenler, ömrünü heder eder.

Uymasa da çoğu kez, yeni yetme gencimiz
Anaya saygı diyor; örfümüz, inancımız.
Kırarsak bazen şayet; geçtiğinde hıncımız!
Uzun sürmez nedâmet; yürekler yanar, tüter.

Annenin kaderidir, hep yokuşları çıkmak
Bir kez gelmez aklına, yorulmak ya da bıkmak
Onlar için en zor şey, elimizi bırakmak
O yüzden son nefeste gözleri açık gider.

Duasıyla aşarız her derdi her kederi
Annelere isyanın cehennemdir ederi
Rabbim! Yazma kimseye, böyle korkunç kaderi
Ebeveyne zulmeden, yaşarken ölür, biter...

Mecit AKTÜRK