Boş ver dedi ilk önce
Sonra gözlerinin en koyuluğuyla süzdü beni
Hiçbir şey olmamış gibi önüne eğdi başını
Elleri küçük bir kalem sanki
Yüreğime yazıyordu küfürlerini
-korkuyordum göz göze gelmeye
Biliyorum baksam, değse gözlerim onun renklerine
Yine bin bir savaş vereceğim ölümüne
İçim parça pencik dağılacak ayaklarımın altında
Derim öyle yanacak ki;
Katranlanmış ölümlü bir mahkum gibi
Son nefesinde ki acı ile
Belki de nemlenmiş duvarlarda ki yosunları
Kazırcasına yanacak içim

Son satırlarını yazıyordu küçük kalemiyle
Evet, sükut içinde kelimelerini kusuyordu ciğerime
Telafisi mümkün olmayan bir rastlantının
Tam ortasında ki,
Öyle telaş öyle hengâmeliydi ki
Sonra durdu ve dedi ki;
-gökyüzü öyle dar geliyor ki
-Şu küçük yüreğime lütfen ama lütfen
-Kovma beni kelimelerimden
Bende başımı önüme eğip
Ve tekrar tekrar cesaret edemediğim şeyi yaptım
Evet, gözlerinin en derinine
Benliğimin bile ulaşamadığı yerlere gittim