Güneş senin gölgenden doğuyordu
aydınlanıyordu her yan her baktığımda
incinmiş gibi hareleniyordu duruşun

serpiştiriyorum sokak aralarına
kapı eşiklerini yıkıyorum okunmuş sularla
kovup kötü perileri

arada bir duraklayıp durup düşündüğüm
vaz geçemediğimi anladığım
iki adımda bir
dönüp dönüp ardıma baktığım
unutamadığım adını dualara sardım

gökyüzünden martılar süzülüyordu

arkada bırakmıştım esvaplarımı
ateşe atıp
yenilenip sana geldim

tepeden tırnağa soyunmuştum
bedenimden ruhumdan soyduklarımı
bıraktım arkamda sana geldim

biriken özlemimin bütün hasreti ve özlemiyle
sana yenilenip geldim

geldiğim yer yokluk şehriydi
sen yoktun
ben de yoktum

şimdi uzun uzun bir öpüşün hasretindeyim
düşmek üzereyim gücüm kalmadı
sevdiğini göster bana
en sıcak gülüşünle ve sar beni
uzun bir süre bırakma
tut göğsünde
sevgin örtü olsun çaresizliğime

yolda gelirken herkese gülümsediğimi farkettim
anladım ki bana öğrettiğin en kutsal şeydi sevmek
hayata dair

öyleyse sev beni

10/Mayıs/2013/Cuma/Bodrum

Yüksel Nimet Apel