Korkmuyorum artık en kötü kötülüklerden bile
Ve ben kan kusan gecelere meydanlar okuyorum
Şimdi zaman kaybolmuş ömrümün deltasında
Dalıp gidiyorum amansız bir boşluğun karanlığına
Yolda yürüyen her insan gibi artık özlüyorum
Bu kentin en kalabalık caddesinde yürüyebilmeyi

Şimdiler veya bekleyişler yok artık hayatımda
Her duyguyu param parça etmişim düşüncemde
Aklını yitirmiş bir deli gibi kaybolmuşum bu kentte
Bütün sokaklar ve caddeler aynı yere çıkıyor
Bir tufan sarmış başımı kurtaramıyorum artık
Susuyorum ve sessizlikte susuyor hergün bana

Dil suskun yürek suskun Dünya bile suskun
Kan kusan gecelerin tena köşeleri bile suskun
Artık taktım koluma en kahpe yalnızlıklarımı
Üzerine yürüyorum her akşam pusu gecelerin
Korkmak mı asla korkmuyorum hiç birşeyden
Beni korkutan tek neden bu kentin yalnızlıkları

Ben ilk defa yıllar sonra özgürlüğü bulmuşum
Bir kelebek gibi kanatlar çırpıyorum baharlara
Gözlerim karanlıkların içinde boğulmuş yıllardır
Ömür denilen bu yolda ben beni arıyorum gizlice
Bu kentin heryeri ispiyon ve kan revan olmuş
Selamlar sabahlar kesilmiş artık bütün dillerde

Her hanede yangınlar ve zamansız ölümler
Kimseler kalmamış bu kentin hiç bir yerinde
Kalabalıklar bile çaresizliğin girdabında yaşıyor
Acının sessiz çığlıkları mahkum etmiş ruhlarımızı
Bukadar büyük savaşın içinde bile güller ekiyorum
Bu kentin baştan sona her bir köşesine

Bu yaşanan herşey bir kentin acı çığlıkları
Avazanın çıktığınca bağırıyor Dünyaya doğru
Ama ne bir gören var,nede bir duyan var,bu feryatları
Bir yılanın uykudaki hali gibi çok sinsi herşey
Zehirini ne kadar akıtmaya kalksada feleğin çarkı
Bu kent dimdik ayakta durmayı başarıyor acıya inat...

Ufuk GÜNEY