Bir şey anlatmak isteyen şiirlerin derinliğine, ifade zenginliğine ve betimlemelerindeki yalınlığa ve bir tarz yaratan üslubu her zaman dikkatimi çekmiştir.
Şiirinizde olduğu gibi "yutkunma " ile beklentinin ve geviş getirme ile eski mutlu günlerin özlemini muhteşem ifade etmişsiniz.
Belki bir söz bütün bu tahayyülün ötesine taşır insanı. Fakat o söz cesaret ve gayret ister.
Bir defa incelmek, bir defa ezilmek, bir defa uzanmak ısrarla ve inatla.
Sadece hikâyelerde anlatılan aşkları yaşayabilmek için ne yapmak gerekir?
Zaman ilerledikçe artan sıfatlarının altında ezilen insan yaşamının ilk yıllarındaki "çocuk" sıfatının verdiği dokunulmazlığı, özgürlüğü, sevgiyi, ilgiyi ve muafiyeti ömrü boyunca bulamadığından "mutlu günlerim" dediği zaman daima geçmişe dönüp bakar.
Her yıl omzuna yüklenen sıfatların sorumluluğu altında yitip giden saflığın ve duyguların özlemini çeker kalan ömrü boyunca.
Ulaşamadığı her şey için suçlu aramakla geçer ömrü. Oysa bütün kabahat uzanıp da tutamadığı duygular değil artık eskisinden kısalan, dallara uzanamayan ellerin sahibi, kendisidir.
Zaman geçmiş bir zamanlar her yaptığında gülünen, hoş sözler işittiği davranışlar artık yapmaması gereken kusurlu hareketler olmuştur.
Eski fotoğraflarda kalan masum bakışların yerinde yeller eserken hırsın içimizi boğan fısıltılarını dinleyip, bazen bir siyah beyaz karede “o eski ben” dediğimiz berrak insanı görünce, eskiye dönüp yaşamak isteğimiz kuvvetlenir.
Anılarda kalan mutluluğu hatırlayınca içimizdeki boşluğu, kimsesizliği daha derinden hisseder, yutkunuruz.
Bizim o eski zamanlarımızı yaşayanları görünce gözlerimiz dalar boşluğa ve “bir zamanlar ben de…” ile başlayan cümleler kurup, yutkunuruz.
Ağlamayı unuttuğumuzu anımsarız ağlayan çocukları görünce.
Bilemiyorum….
Neden duygularımızı yitiriyoruz, kaybediyoruz?
Neden soğuyor yaralarımız?
Değişen kalbimiz mi?
Yoksa biz tümden değişip başka biri mi oluyoruz?
Oysa her hissiyat, demlenen bir çay gibi bayatladıkça tazelenmek,yeniden fokurdayarak kaynamak ve yeniden demlenmek ister ..bence.
Her fidan budanmak, yeni dallar sürgün etmek ister.
İnsan en mutlu anının hayalleriyle yaşamak yerine, yaşadığı zamanda bahtiyar olabilmeyi öğrenmeli, bulabilmeli yolunu.
Şükretmeyi de, teşekkür etmeyi de, ağlamayı da unutmamalı.
Daima gülmek ve saadet içinde olmak istiyor ise.
Bence….
Şiirinizi çok beğendim.
Tebrik ve teşekkürlerimle…