/Bi dünya kir/ le boyanan bedenleri
nereye sığdıracak dünya/




Baharı görmeden güze geçen
korkularla büyüyen çocuklar
kanla yazılan üçüncü sayfada
yaşamayı öğrenmeden, ölümü görüyorlar
Artık pembe düşlerin, masallarda olduğunu biliyorlar



Güneş gözlerini açtığında
düşman kesilip geceye savuruyor gün
Gözlerine tünemiş dağılmayan hüzün sisi
kör yollara vuruyor



Dünün bayramlarında kalan
Yastık altı öksüz, kırmızı pabuçlarından
Bir aslanın pençesinde kalmış düş kırıntıları
Kederlerini yıkayacak sevinçlerin, ayak sesleri yok / lukta ıssız zaman
Çınlıyor yer gök kimse duymuyor avâze seslerini
Bedenlerinden gitmiyor kara gölgeler, içlerine gömüyorlar acılarını



Sevgi yoksulu gözlerinin yanına yanaşmıyor yaşam
Hayatın rengi daim gri
Alev alev yanmakta göz ucunda sandıkları düş
Zaman zarına sarılmış ölüm d ü ş e ş
M ı ş gibi yaşamayı öğrenmişler



Kimse baharları ekmeyecek gözlerine
Beyaz günler serilmeyecek ömürlerine
Fermanı başkaları yazacak onların yerine
Ve hep aynı makamdan çalacak teller
Gözbebeklerine vurulan mühür kara
Onlar baştan sobelenmişler hayata


Hâdiye Kaptan