Sensizlik çok zor Be Rinda…
Bu gün, Sensiz geçen bir milyon küsur yılın en soğuk kış günü.
Birazdan gökyüzünün tüm yıldızları sönecek.
Senin kahkahalarınla boğulacak gecemin tüm kiralık kabusları,

Unuturum sandın değil mi?
Zil zurna bir sevdanın taşkınlığından yudumlamayı kolay mı sandın.
Aldatmayı, terk etmeyi, unutmayı; artık mahallemin çocukluğunda kalan ebeme bıraktım.
Artık saatlik oyunlar teselli etmiyor.
Artık yaralarım öpmekle iyileşmiyor.
Artık intihar düşkünü gözlerimin kilitlerini hiçbir çilingir çözemiyor.
Artık hiçbir kahkaha Senin kekik gülüşünü bastıramıyor…

Tüm güneşlerimi,
avuçlarımı terk ettiğin günün akşamına gizledim.
Ve biliyor musun onlarsız yaşamanın,
Sensiz yaşamaktan daha kolay olduğunu.

Olmuyor Be Rinda…
Ellerim terlemiyor artık.
Sen kokan avuçlarımın çeşmelere küslüğü,
sessiz sedasız kör bir suskunluğun kucağında yol alan düşlerim,
üzerime acıdan başka yakışmayan giysilerim,
ve gidişine endeksli kanaması durmayan hüznümle baş başayım...

Bir kış mevsimi geçiyor içimden.
İçimi ısıtacak kır kokusuna küslüğüme yanıyorum.
Ve bir bir güneş yüzü görmemiş küfürler savuruyorum çama benzeyen tüm ağaçlara.
Artık nefretle bakıyorum tüm güzel kelimelere.
Ve Seni unutmanın imkânsızlığı yaralarımdan damlıyor…