Yazdıkça,
Yazmak geliyor içimden...
Ah kafam..
Niye bekledim ki
Bu zamana kadar.
Belki de beklediğim
Şimdi ki zaman.

Ben şair değilim.
Sadece,
Duygularımı döküyorum,
Mısralara...
İddiam yok,
Ne zaman, ne gelirse,
Nasıl gelirse...

Saygım sonsuz ustalara
Bir duygu seli onlar,
Uçsuz bucaksız.
Kabına sığmayan çocuklar gibi.

Ben şair değilim.
Benim ki sadece bir damla,
Okyanusta.
Ben sadece beni,
Ben yapanları yazıyorum.
Bir tebessüm için, ya da
Bir ızdıraba teselli için yazıyorum.
Ben analar, babalar,
Sevgililer,çocuklar için yazıyorum.

Akşama eli boş dönen,
Boynu bükük babalar,
Çocuğuna harçlık veremeyen anneler,
Sınırda nöbet bekleyen,
Ana kuzusu Mehmetçikler için yazıyorum.

Çöplükten ekmek toplayan,
Rögarlarda ölüp, yokluktan,
Üç kuruş kan parasına satılan,
o sevilesi çocuklar için yazıyorum.

Ben yaşamak için yazıyorum.
Ben gülmek, sevmek,sevilmek için
Yazıyorum.
Ben ölmek için yazıyorum,
Ölmek için...
Sonrasına..
Yazmadığım hiç bir şey kalmasın
diye yazıyorum.

(2007)

Ayhan Kibar