bir intizar bıraktım eşiğine
bin matem...

hiç böyle kanamadı şiirler,
yarım yamalak bir lisanla düşmedi kağıda.
yaralanmadı hiç bir kelime,
adının önüne geçtiği günden bu yana...

vurulmadı hiçbir şair,
yüreğinin en tenha yerinden...
ve incinmedi hiçbir gurur yerleşkesiz göçlenişinden...

bir intizar bıraktım eşiğine
nasipsiz bir bahar yeşersin şimdi gözlerinde
dallarına uğramasın artık renk anası
bir ağıt yapışın da eteklerine,
bir omuz bulunmasın başının teklik gölgesine...

kısmetime düşen aksak bir şairin duasıymış
bir sandık dolusu iç çekmekmiş nasibim
alnımda sen olmayan bir duvakmış oysa kader yazısı
ve avuç dolusu bağırmakmış dilimin en geri semtlerine...

bir intizar bıraktım eşiğine;
bin matem...
geceden sağılmış bir yalnızlık uyur şimdi kaldırım taşlarında
sokağına söylenmiş bir sela taşırım artık yüreğimde...
uzaklaşırken adımlarım hanenden,
pencerene üflenmiş bir şiir düşer,
kurur saksındaki sağır menekşeler...

bir rüzgar süpürür endamını
bir şehir yabancılaşır koynundaki sevdaya
şairler susar,konuşur maktül şiirler.
yüreğini avuçlamışlarla vedalaşırsın.
aminsiz kalırsın,
avuç dolusu adressiz dualarla...


sana bir intizar bıraktım
bin matem eşiğİne...


AYŞE IŞIK UYANIK
27 nisan 2013