Başlangıçta, sakin, serbest,
Ama tedirgin Bir Konca gibisin;
Yer, gök, dünya ve üstünde insanlar
Sense yavrucuğum, umutlar yükleneceksin
Yüreğin yavrucuğum, saf ve temiz niyetlerin
Ömrünce öyle yaşasın, öyle kalsın.
Ne yazık ki olacaklardan bihabersin!...
Genellikle çocuk yaşlarında
Vurulursun yaban taşlarına, yetmez
Her gün yeni bir kötülük öğretirler sana
Yetmez! çaldırıp çarptırırlar,
Sonra da, “suç sendedir” der, utanmazlar.

Parmak kadar çocuklara suç işletir de
Kirletirler çocuk masumiyertini acımasız utanmazlar!...
Kodeslere atar, kovuklarda saklarlar
Yetmez...sonrada zincirlere vurur vicdansızlar.

Zincirler çocukların sanki oyuncağı,
İyi değil, güzel değil, ama yinede oynarlar onlarla
Yalnızlığın, karanlığın içinde oyalanırlar
Oyuncak bekleyen, şeker bekleyen, çocuklar!...
Soğuk zincirlerle zorunlu arkadaş olurlar.

Sevgili çocuğum, ne diyeyim:
Zincirler bari gücün olsun
Belki değil, mutlak acı duyuyorsun,
Öyleyse sakın unutma soğukluğunu Zincirlerin!
Gün ola, harman ola yavrucuğum,
Birde bakarsın sonunda zincirler de çürümüş,
Ama dayan, sakın sen çürüme dayan....
Sonunda görürsün şangır şungur dökülen
Zincirler eğemenlerden önce insafa gelmiş.

Seni bilemiş, öyle bilemiş ki zincirler!
Hanya’yı, Konya’yı, anlamışsın...
İnsan olmayanlara karşın,
Sen insan; hem de tam insan olmuş,
Seni zincire vuranları tanımışsın...
En önemlisi de ne çocukların, ne de başkalarının
Zincire vurulmaması gerektiğini öğrenmşsin.

KEMAL POLAT