Ağırdan doğruldu
Topladı ne varsa eski tarihten
Şöyle bir baktı küçük gözlerle
Diyordu ki: bitti
Bu iş çoktan
Anlayacak kadar
Aklın mı noksan.

Bir an kalbim durdu sandım
Ellerim terledi
İçim sıkıldı
Gözüm önüne bir perde indi
Kalkamadım yerden
Neydi ağırlık
Bir anda her şey kapkaranlık.

Birazdan kendime geldim
Ve bir dönüp baktım neydi olmayan
Karşımda duran bir insan değil
Civatadan, kaplodan modern bir insan.

Ellini uzattı hoşçakal derken
Buzdan daha soğuk çelikten
Ürperdi içim
Nasıl olmuştu
Ben böyle çelikten, plastikten
Yüreği metal birini sevmiştim.

Gözlerine baktım on an
Donuk silik bir resim geçti
Sanki parkot okuyan cihaz
Bana en düşük fiyatı biçti.

Mekanik bir hareket yaptı yerinden
Dönerken içim bulandı benim
Neydi bu Allah’ım, nasıl bir sevgi
Ruhu alınmış, demirden leydi.

(Nisan 2013 İstanbul)