BU DÜNYA KİMİN İÇİN


Ölüm
soğuk bir nefes kokuyor,
bizden uzak bir yerde.


İçime vuruyor...
bir şeyler söylüyor bir çocuk;

usulca
v
e
korkarak.



Yoksulluğundaki çaresizlikte,
iki damla gözyaşı.

Ölümü anlatıyor bize
gazetenin manşetleri
ekmek kokusunda
bir annenin feryadı.
Babanın...
boynu bükük, boş ellerinde yarınları.


Hayat
yeniden bir şeyler söylüyor


Fakir,
mazlum bir halkın üzerindeki mermiler
sıcak bir çorba özleminde,
yalın ayak çocuklar.


Her haberde...
savaşın kimyasal lanetleri!
Ölüm saçan uçakların,
övgüler içerisindeki başarısı


İnsanların...
toprakta sırt üstü öpüşmesi geliyor;
yarına ektiği umutlarının,
kendi gibi bir hiç’e bürünmesi.


Görebilir misin bu çocuğu
annesinin gözlerinde?


Bakabilirmisin bu adama
sevdiklerinin gözünde?


Derinden anlayabilirmisin
birinin kaçışını...
seyret
sevdiklerini gömerlerken toprağa.
Gizlediklerini anlamaya çalış
Dokun yüreklerine
dokunabilirsen(!)


Hisset bir annenin
ölümle beraber umutlarını
Çaresizliğine... umutlarına dokun!


Ve
otur da bir düşün...
bu dünya kimin için?

Bu şiire emeğini verip düzenleyen ŞİRİN KELEBEĞE en içten sevgi ve teşekkürlerimi arz ediyorum.