Ruhum yapayalnızdır, hayatın ortasında
Bir seraba seslendim, ama seda vermedi
Kader denilen yolun en uzak noktasında
Umut dolu gözlerim umduğunu görmedi

İnsan asla sevgisiz yaşayamaz ama ben
Alışmak zorundayım sensizliğe alışmak
Aşkına ihtiyacım var iken aklen, kalben
Beyhudedir maziyi, unutmaya çalışmak

Ruhumun çığlığını duyuyor musun dinle
Durma! Dudaklarınla teselli et ki sussun
Kahrından biter, ölür, arzusunu reddinle
Kalbimdeki çöle sen, adeta okyanussun

Yalnızlığın kolları şu ruhumu sararken
Hiç düşünüyor musun beni gece acaba
Hakiki bir huzuru, gözlerinde ararken
Meğer o ân merhaba demişim ıstıraba

Hayalden yelkenlerim, ümitten kanatlarım
Akşam gam deryasında ıslanıyor, ağlama!
Ruhumda okuduğum pembe serenatlarım
Dudaklarına dökülsün, dilimi gel bağlama

S/ÂYE (23:3) 22 Nisan 2013/ Eskişehir