Çalıyordu günlerdir acımasız bir fon
hayatımın arka yüzünde.
Ve çömelip oturan Anadolu insanın
dermansızlığı vardı dizlerimde.

Çığlık atıyordu hüzünlerim sessizlikte
içime sığdıramadığım saatlerde...

Bir yerinden başladı kabuk tutan anılar.
kanadı hoyrat gezinmelerin kıyı boylarında
Kızgın demirin dağladığı yaralar.

Balyoz vurulan mısralar
çoğaldı dev gibi suskularda
Gecenin nabzı attı
benden çoktan geçmiş bakışlarda.
Düş saatlerine misafirdi gözlerin
çıra alevinde yanıp kavrulan
seninle bir gül olup beni ayakta tutan...

Kuş konmaz boşlukların içinde
Benim ağzımdan konuşur muhalif bir rüzgar
yırtıcı bir kuş olup konar dalıma
koparır hüznümün yakasından çiçeği...

Kaç şiire oturdun bilemezsin?
Kaç kez kucağında dinlendi tüm sevinçlerim.
Zamansız bahçemde dolaştı kaç kez
kırlangıç kuşları şefkati...

Bin çiçek açar bakışların
hadi koş .. devir ormanları.
Sana gün giyindim sevebilme ihtimaline karşı.

Zil zurna yağmurlarda
sağanak sağanak duygularım.
Gün’eşin doğuşunu bekliyorum
şiirlerde ağaran sözler misali.

Çiğ olup yağ üstüme aşk soluğum
gölgenin yolunda,gölgenin kolunda
kanar umudum.

Şehir kaçağı çocuksun
yazgımın avucunda ağlayan
İçimi çektikçe dile geliyor
denizlere ad olan gün ışığı dalgalar...

Hadi sözden başka rahmi olmayan dilin asi çocuğu çık gel özledim seni.Buralar sensiz çok ısssız...Büyüyor bir yumruk gibi hasretin içimde.Akasyanın tutkulu özlemi dinlendirilmiş dağların ötesinde...Dokunamasam da ellerine, kırık aşk tayfında anılar...Dilsizliğimi dolaştırma kısa pantolonlu yüklemin cebinde.Kimsesiz kıyılarda ayak seslerin.. .Söz; Dünyanın bütün çocuklarının gülüşünü vereceğim yüreğine.Baharlık elbiseler dikeceğim tüm o çocuklara ellerimle..Çaresiz bir bayrağın yıldızında düşmek istemiyorum boşluğa...Gökyüzünde dalgalanmalı hoyrat mesafeler gururla... Direnç tohumları ekmeliyim yazgımın toprağına doya doya...

Ferda Özsoy