aşk
bahara uzak
ölüme yakın
kadere yenik
benim dudaklarımın arasında
senin kalbinde
benim durmadan iççektigim
senin gülümsedigin
seni düşündükce bu hayata bağlanmaktan korkuyorum
seni aklımdan cıkarınca ölümden..
geldiğinden beri nerdeyse hicbisi yazmıyorum
her gidişinin ardından şairligim tutuyor..
elinin şeklini aklımda tutup dokunabilmek icin senaryolar yazıyorum
uzun zamandır ilk kez bekliyorum
kimseyi hicbişeyi beklemedigim gibi
ve özleyebilmeyi anımsadım yohklugunda
uzanıp camların bugusuna adını yazıyorum
sonra gülüyorum cocukluguma
ama silemiyorum
hayatıma girdiginden beri tuhaf bir merhamet dokunuslarımda
sokakta gördugum her cocuk gulumsuyor
ve ben ne zaman deniz kenarına insem
bu istanbul sen gibi kokuyor..

simdi yohksun ya
tuhaf karnım da bir agrı var
varlıgına sevinirken
kafiye bulmakta zorlanmamak
gelirsin diye kısa bırakmak cumleleri
gidip gelip
gidip gelemeyip
gelip seni bulamayıp
seni bulup dokunamamak..
sanırım tanrımın bana sundugu en son imtihan sensin..
bu sınavı gecersem cenneti vaat ediyorlar..
sanırım dönem uzatıp bir sure daha seninle kalıcam
bu tuhaf kelimeler diyarında

özlemek böle bişimiydi?
yohksun diye
kendime sudan sebeplerle
bahaneler uydurmak
yalan söyle bana
ama nolur gelicem de...
ben beklicem
yatırıp gözlerimi gözbebeklerine..