Gelin....
Gelin ismi bana O`ndan yâdigâr
O mu?
O mahallemizin korkulu rüyası,
O, hanelerimizde hüdavendigâr.
Eteğinin ucu görünse uzaktan
Çoluk çocuk
Girecek delik arar.

Güz gelince komşular
Ekmek yapar.
Yapacak yapmasına da.....
Telaşı bizi sarar.
Kavga hazırdır kapıda:
-’ Olur mu canııım etrafı
Duman sarar.’

Gelin, iki heceli,
Söylemesi kolay mı kolay.
Yavrum da iki heceli,
Kızım da iki heceli,
Neden ille de gelin?
Garip başım, kalan aklım
Hâlâ bunu anlamaz.
Hep buna kafa yorar.

Her duyuşumda döndüğüm,
Yazıp çizip ezberlediğim,
Acemi ellerimle
İmzalar denediğim.
Çeyrek asırlık adımın
Üstüne bir sünger çekip,
Sılaya postaladılar.

-’Gelinler oturmaz,
-Gelinler yorulmaz,
-Gelin ağlamaz, gelin gülmez.
-Geliiiin dinle beni,’
Oğlu, kızı bıkar.

-’Geiliin bu gün ne pişirdin?
-Geliiin sen çayı sür ocağa,
-Biz biraz dolaşıp geliyoruz.
-Ha, iki beze de mantı büküver akşama.’
Tabi ki ne demek!
Çay pişmek üzere....
Buyurun
Gelin.
Gelinin gönlü geniş,
Seni de sığdıracak
Yayla gibi yürek var.

Dedim ya gelin garip,
Anaya babaya ancak
Rüyalarda izin var.
Bir de küpe takmışlar ki gelirken
Uğraşsa da çıkaramaz.
Bir kefen, bir gelinlik
Kulağında çınlar da çınlar.

Yine de çok şey borçluyum.
Yazdığım her satırda
İzi var, imzası var.
Gelin O`nu her cuma arar,
Hâlini hatrını sorar.
Ardından bir fatihayı da
Yine bu gelin salar.

Zübeyde GÖKBULUT(gelin)
2-Ocak-2007 / Kırşehir