Hayat her zamankinden daha zalim bakıyordu sanki kadına
Çok düşündü,
Aramamaya bir neden bulmak içindi tüm çabası..
Uğruna yıllarını yaktığı adam,
Kim bilir neredeydi, kiminleydi,ne haldeydi?
Acısını hissetti kadın, yüreğine saplı hançerin
Durakladı, gözleri kararmıştı.
Elleri telefona kaçmıştı aklından habersiz.
Bahanesi hazırdı yüreğin,
Acıyordu çünkü..
Göz kapakları olduğundan daha ağır geliyordu
Hem de akşama yakınlaşmış Güneş’i bile yeni batırmış saatlerde !
Ağlaması gerekliydi kadının, tüm kalan ömrüne kanarcasına.
Belki de ağzına gelen tüm sözleri saymalıydı adamı arayıp
Ya da hasret kaldığı sevgi dolu haykırışların tam sırasıydı?
Belki de doğrusu, uyarmalıydı adamı,
Yakması gereken sahte maskeler vardı etrafında,
Onun layık olmadığı bir hayatta....
Düzeltmeliydi adam ömrünü, hak ettiği olmaya.
Görmüştü kadın, nasıl olmuşsa?

Bir şarkının nakaratı gibi olmuştu ayrılık.
Kadının aklı uçmuştu, içmişti tüm ayrılığı.
Kanadını koparalı aşkın, epey olmuştu
Lakin yarası tazeydi dün gibi.
Aşkı hala kalbinde çarpıyordu kadının,
Tıpkı saf bir çocuk gibi.