Sana çeviriyorum yüzümü çekinerek
Mevsimler dökülüyor gözlerinden
Bu bahar da düşüyor kirpiklerinden, koşar adım
Zamanı terk ediyor yorgun bedenin
Bozguna uğrayan ruhum eziliyor
Firar ederken içimden bir bir düşlerim


Bu ıssızlık bana yük
Bana ağır


Durmuyor menzile koşan kahır –kahrediyorum-
Koparıyorum ölgün yıldızları yerinden
Gözyaşlarımla silip cilalıyorum bir ümit
Olmuyor
Parlamıyor bahtımız


Bağla beni gözlerindeki boşluğa
Umut ekmeliyim ölgün topraklarına
Ellerin sonsuzluğa uzanmadan


Oysa;
Bir lunapark olmalıydı ellerin
Çocuk sevinçlerimi kutsayan
Ve ben uyumayan güzel olmalıydım
Seni daha çok sevebilmek için


Farkındayım;
Çatlamıyor tohum susuzluktan, filiz vermiyor
Kusuru kadere yüklüyor aklım -kısır güncelerin gölgesini gezerken-
Nikahınızı geçersiz kılacak bir sebep arıyorum kıvranarak
İki şahit bir de imam
Var mıydı?