‘’ Katil şehrin karanlık sokaklarında bir ses duydum; Küçük bir çocuğun ağlama sesiydi bu. Gözlerine baktığımda içimde dehşet bir çığlık koptu. Bu onun sessiz çığlığıydı.’’


Ey viran şehir
Kaç ceset barındırdın dünyanda
Kaç cinayet işlendi karanlık sokaklarında
Ya da kaç ölüme müsaade ettin kaldırımlarda

Geceleri duyduğum sessiz çığlıklar
Hangi can havliyle atılan naralardı
Kan kokuyor sokaklar
Karanlık gecelerde
Ölüm çığlıkları atılıyor

Hunharca öldürülen çocuklar
Çaresizliğin adını yazdılar
Her kaldırım taşına

Onları amberlerinle yaşatmadın
Misk kokan ağaçlarında
Lotusu çektiler içlerine buram buram

Al yanaklarından
Ab-ı Efsun döküldü
Arşa değdi ah-i zarları

Şişş! Duy!

Sessizlik içinde
Lal çığlığı döküldü
Kırmızı bebek dudaklarında

Ey cellât şehir
Mubah mıdır ettiğin eziyet
Bu dökülen kanların kefaretini
Kaç şehir, kaç maslup öder

Seni bu dünyadan
Aforoz ediyorum şehir
Bu intizar değil
Döktüğün kanların bedelidir

Aman kalmadı artık
Minicik yüreklerde
Kör gözlerin
Bakıp da göremediği gözyaşlarına
İçten içe attıkları çığlıklara
Sağır kulaklar

Sus şehir sus!
Acıyan bedenleri
Daha fazla yaralama

Ve şunu bil
Herkes bir gün ölümü tadacaktır
Sen de bir gün kendi topraklarında
Ölümü tadacaksın.