tüm kabahatleri örter özlem
hatta unutturur acıyı
bir yorganın altına saklanır gibi
kaybolursun gözümün önünden
sesim adını özler

lapa lapa yağmış kardır yokluğun
inceden bir duman tüter bacalardan
bulutun grisine karışır
herkes eşittir aynı göğün altında
patikalar otoban
gecekondular apartman
evler evdir bildiğin
çatı, balkon, odalar...

özlemek soba borusuna elini yaklaştırmaktır
yanmaktan korkup
daha çok ısınmaya çalışmak
açılan kapıyla uçması sıcağın
ve pencere önlerine birşeyler sıkıştırmak
gibi...

her karaltıyı o sanıp kapıya koşmak ve
zil sesini en sevdiğin şarkıya eşdeğer tutmak
telefonun yapışması eline
ve yine zil sesi ummak hevesle

özlemek, sevdiğim
bütün kabahatlerinin üstüne bir çizgi çekmektir
çektiğin tüm çizgileri örten
ve yorganın altına sinmiş çocuğu ağlatmadan dışarı çıkartmaktır

özlemek, sevdiğim
bütün iyi niyetlerin birleşip talan etmesidir nefreti
bazen bir şehirdir yürüdükçe yolları genişleyen
bazen bir buluttur ıslattıkça iyileştiren


iyileştim, çabuk gel.