zaman mı ağır geldi
yoksa varolan yolculuklarımız mıydı ağır olan
ne değişti? ne kaldı elimde?
cümlelerden mektuplardan başka
belkide ağır olan bendim...
sıkışmış kalmış hayallerim..
ucu bucağı yoktu aslında yolculuklarımın
son durağına geldim,hep ordaydım belkide
gecenin son mateminde...
en içten en derin satırlar benimle
bundan gayrı attığın her çelmeye güler geçerim kader...
Düşüp kalkıyoruz işte diniyor acılarımız
Hayat bile artık bir tiyatro sahnesi
bir bakmışsın
bir masalın kahramanısın
bir bakmışsın zavallı bir fügüran
böyle geçiyor işte zaman...
ama yazdıklarımız en dipten belki de farklı bir dünyadan
dipsiz kuyularda uyanırız bazen
anaforları andırır anlamsız gelen satırlarım...
bir özlemimi anlatır
kimi zamansa sert bir rüzgarı
yüzüne vurur düşersin ya
kendinden geçersin ya
aklına o gelir ya bir yalnızlığımı
unutamıyorum aslında
alnının ortasından vurulusun o bir çift gözün hayaliyle
sadece kokusunun özlemiyle
açarsın avuçlarını yarada
yalvarırsın..
son kez gelsin..bir kez dahaaaa..
kokusunu bıraksın yine gitsin diye
sadece bir kez daha görebilmek için bile
herşeyinden vazgeçersin..
kendinden bile...
satırlarından bile..
içinden geçtiğin şarkılarından bile...
bile bile herşeyden vazgeçersin işte....
Ruhunun en derininde kurmakta olduğun hayatından hayallerinden bile
vazgeçersin..
merhabalar dolanmışken dile...hoşçakal diye tıslarsın
başka bir tende yine ondan bir şeyler ararsın
hayat böyle işte
biraz adaletsiz
sorgusuz
ve sensiz..


bu şiir çok sevdiğim KAAN ÇAPAN ile bir doğaçlama sonucu kaleme döküldü...teşekkürler KAAN...