Biliyor musun?
Aslında hiçbir şey değişmedi.
Yine sabahları kalkıp kahvaltı hazırlıyorum.
Sonra işe gidiyorum.
Çalışıyorum.
Gazeteleri karıştırıyorum.
Kulaklığımı takıyorum sonra.
Ve müzik dinliyorum.
Akşamları eve geliyorum.
Biraz sessizlik var aslında.
Birazda yalnızlık.
Bazen dalıp gidiyorum.
Sessiz.
Neredeyse unutuyordum.
Arada akan birkaç damla gözyaşımı.
Konuşmak istediğinde;
Kimse olmadığı için susmak var.
Aynadaki yansımada yanının boş kalması da.
Yatağa uzandığında biraz soğuk.
Ve birazda boşluk var.
Aslında hiçbir şey değişmedi.
Yokluğun dışında.
Alışır mıyım sence?
Belki alışırım.
Olmadı yalan söylerim kendime.
Alıştım derim.
Sonra bir köşeye çekilirim.
Bir kriz yaşarım sadece.
Ağlarım .
Ağlarım sessizce.
Biraz sarsılır,
Birazda titrer bedenim.
Sonra geçer.
Belki saatlik ,
Belki dakikalık işte.
Sigara krizi gibi bir nebze.
İlk önce sarsar,
Sonra geçer.
Güneşler doğdukça.
Karanlık oldukça.
Bir süre devam eder.
Alışırım bence.
Değişmeyen hayatıma.