İnsan dediğin hayatın ölçüsünü bilmeli
Öyle kolay kolay, her gördüğü şeye aldanmamalı
Bazen kalbini kullandığı kadar
Aklını ve mantığınıda kullanmayı bilmeli hayatında
Öyle kim olduğunu bile bilmediği insanlarla
Hayatın hiç bir yanını paylaşmamalı
Paylaştığı an hayatından,on yıl gideceğini bilmeli

Mutluluğun peşinden dört nala koşarken
Mutsuzluğuda yaşayabileceğini göze almalı
Ona göre herşeyi göze alarak sevmeyi bilmeli
Hayatın tos pembe bir yaşamdan
İbaret olduğunu sanmamalı bir insan
Yaşam içersinde bütün duyguların
Herkes gibi onunda kapısını çalabileceğini
Aklından asla çıkarmadan yaşamayı bilmeli

Kuzunun kurda mutlaka yem olacağını
Acının artarak çovalabileceğini
Veya sevginin de bir insana çoğu zaman
Çok büyük acılar verebileceğini bilmeli bir insan
Maviyle sarının, siyahla beyazın
Veya bütün renklerin bir birine karışıp
Ona renk cümbüşü yaşatabileceğini
Akla karayı seçmenin, okadar da zor olmadığını
Yaşayarak öğrenebilmeli insan dediğin

Herşeyin en iyisini ben biliyorum deyipte
Kendi kibrinde yok olmamalı insan dediğin
Gerektiğinde adam gibi konuşmayıda bilmeli
Gerektiğinde susup sabırla dinlemeyide bilmeli
İnsan hangi makam ve mevkide olursa olsun
Haddinide hesabınıda çok iyi bilmeli

Yoksa hayat hiç acımaz,vurur yüzüne tokatı
Kendini alemin yenilmez kralı sanırken
Bir anda süt dökmüş kuzuya çevirirler adamı
Onun için hayatın ölçüsünü,ya bileceksin
Ya bileceksin, bunun başka yok çaresi...

Ufuk GÜNEY