Beni önce gözlerim ihbar eder
Sonra ellerim
Nereye konacağını bilemeyen bir kuşun kararsızlığı olurlar yakalanınca
Dudaklarım ketumdur oysa
Söylemezler


Şimdi en çok ellerimi ve gözlerimi mi sevmeliyim
Yoksa dudaklarımı mı?



Hani bazen ihbar edilmek ister insan
Korkularının ardına saklanan her şeyi bir çırpıda anlatıp kurtulmak
İçindeki ırmakları boşaltmak denize
Yürümeden sürüklenmek Kâbe’yi tavaf eder gibi
Huzura giderken sevabını bölüşecek bir el ister


Heybesinde biriktirdiği taşları atıp şeytana
Korkutmak ister
Kolay lokmaların peşine düşer şeytan o zaman(belki)
Bırakıp demir leblebiyi
(biliyorum yine abarttım kendimi)


Sonra ellerim bir ressamın elleri olur
Göğsümde gül dilimde şükür
Büyük salonların duvarlarını süsler çizdiğim resimler
Bir çivinin ucundan tutunup hayata
Duvarın ruhuna yaslanır ruhum
Sırtını sağlama alır ikisi de


Gelip geçenlerin gözleri takılır renklere
Okyanus olur gözleri
Bakışları dua



Nazarla genişler göğsüm
Fezayı alır içine
Kuşlar gelir kanatları ipekten
Çocuklar gelir uçurtmalarıyla
Bir coşku, bir mutluluk ki sorma


Sonrası bayram yeri…