Hayal ettiğin fotoğrafların vardır hani,
Çerçevesinden taşıp hayatına hükmeden.
Gülümseyen bir sen, hemencecik yanında,
O kusursuz gülüşle,
Ki o gülüş uğrunadır her şey,
O deyince aklanı gelen ilk tekil şahıs.
O denilecek kadar kısa,
Yalnızlıklar boyu unutulmayacak kadar kocaman.
Fotoğraf demiştik ya,
Yok artık.
Önce onu sileceksin kafandan.
O fotoğraf hiç çekilmeyecek,
Daha kötüsü,
Hemencecik yanın,
Hemde sol yanın, boş kalacak.
O,bir daha gülüşünden soluyacağın,
Nefesiyle ayaklanacağın bir yerde olmayacak.

Önceleri belki deyip avunacaksın,
Bir fotoğraf karesi deyip geçtiğin,
Kısacık bir mutlu anı, yinelemek için,
Çabalayıp duracaksın.
Kah onsuz uyuyup,
Kah onsuz uyanacaksın.
Yani her şey aynıyken,
Hiç bir eylemin içinde artık "O" olmayacak.
Eylemsizlik olacak belkide.
Bulunduğu yere isyan eden,
Sağanak yağışlar,
Bomboş bakışlarından kaçacak.

Tutunamayacaksın.

Alışmış gibi yaparken tam,
Yani aldatırken gülüşlerini bile,
Ufacık bir anımsayış vuracak kafana kafana.
Yüzün gülecek elbet,
İçin hüzün dolacak,
İçin tarifi imkansız bir gam.

Anlayacaksın arkadaş,
Bir daha hiç bir yüreğe selam etmeyecek kadar pişman,
Umutlarına kardeş arayamayacak kadar bitkin,
Hiç bir fotoğraf karesinde,
Kendinden bir gülüş bırakamayacak kadar yıkık,
Anlayacaksın,
Yalnızlığın harflerden ibaret olmadığını,
İnleye inleye yaşayacak.

Derman bulmak için olmasa da,
Ferahlasın diye yüreğin belki;
Anlatmaya çalışacaksın herkese acını,
Göreceksin ki;
O kadar çok cümledir ki bu ayrılık dedikleri,
İmkansızdır,
Susmaktan başka bir fiille açıklamak.

Kelkit / 013