görülmüyor
aramızdaki ayrılıklardan örülmüş duvar
birbirinin sesini yutan insan kalabalıkları
eklemlenmiş üstüne
sanki tutsak alınmış yar


yürüyorum, yürüyorum
o çıkmıyor karşıma
ayı ütüleyip asmıyor tepeme
yıldızlar birbirinden korkak
merhaban sızmıyor bile aradan
sözlerimizi çalıyorlar


nerdesin diye açıp soracağım bir pencere yok
güvercin kanatlarımı çırpıyorum
taşlara tökezliyor uçuşum
bu alanlar dar
yüreğim sıkışıyor
bunca geç kalınmışlıktan


selâmını iletmiyor telefon
bunca zor mu adını tıklamak
sanalda bile
kayıp bir kıta sanki okyanuslarda
benden başka bilen yok


duyar mı bir türkü söylesem
düşlerden kopup gelen bir türkü
desem ki seni sevirem, seni sevirem
neden böyle bir şiveyle bilmiyorum
belki de şivesi sevgidir aşkın
bütün insan duvarlarını geçiveren


selâmını iyiki duyuyorum yine de
onca kurulan mapusanelere rağmen
iniyor ranzalardan, pencereyi açıyor
karanlık tünellerden geçiyor
kırıyor zincirleri
senli bir güne bırakıyor anımı


soluğunu duyuyorum yanımda
yetiyor


28. 3. 2013 / Nazik Gülünay