(25 Ekim 2012)

Beş senedir, mümkün değil sensizliğe alışmam.
Yalnızlık mı? Hiçbir zaman onunla barışmam,
Bazen da ne etliye, ne sütlüye karışmam.
Bir keder ki bende, mutlu olmam, yarışmam.

Günler, aylar, seneler yazık ki geçmek bilmiyor?
Gözümdeki yaşları hiç bir mendil silmiyor,
Istırabım azalmıyor, artıyor da dinmiyor.
Öyle yalnızım ki sensiz. Kimsecikler bilmiyor.

Sensiz yaşadığım bu sekizinci bayramım.
Sanma ki sensiz geçen Bayramlara hayranım.
Zaman nasıl geçmiş ki, seni dün gibi hatırlarım.
Yüreğim sanki ekin tarlası, kazırım, tırpanlarım.

Resimlerin çerçevelerde, sevdiklerinle birlikte.
Bir de onlara senden sonra doğan iki kızı ekle.
İkisi yeni nesil olarak, seni tanımazlar elbette.
İkisi temsil eder gibiler Güneş, Ay ve Yıldızı.

Söz vermiştim kendime, hâlen dönmüş değilim.
Her gün on sayfa kur’an, bil ki nuranî bir ışık.,
Listemde öncelikle sen varsın, diğerleri karışık.
Ancak ölümümle son bulur, sonrası başka bir şık..

Sensiz geçen zamanım ilk ayrılık miadı.
Öyle acı ki günlerim bence hiç yok ki tadı
Zamanın değerini ne kadar iyi bilsem de,
Yaşamsal değil de oyalanma mertebesinde.

(Şiirlerime güzel sesiyle değer kattığı için
Güzin hanıma teşekkürler)