Bu hesapsız karmaşanın içinde, yitirip benliğimi,
Korkarım bitirip, sonunda helak edebilirim kendimi.
İçimdekileri bir yerlere döküp, saçmak geliyor.
Seven yüreğimi sinemden söküp, kaçmak geliyor.
Ya da oturup bir kenara, yazabilsem bir, bir her şeyi,
Anlatabilirim belki o zaman, sana yaşadığım çelişkiyi.
Belki bu, ömür törpüsü, deli bir sevdanın öyküsüdür,
Belki de yarım kalan gençliğimin, ölüm uykusudur.
Ya da madalyonun, nur’dan uzak kalan yüzü,
Daimsiz mutluluğun baharsız, ayazla gelen güzü.
Enteresan…
Yani bende hiçbir şey anlamıyorum.
Kafamın içinde binlerce yanıtsız sual var,
İçimde tarifi imkânsız karmaşık duygular.
Sonuçta hepsi bir noktaya bağlı.
Boğulan bir deniz damlası,
Ya da çığlıklar içinde kalan aşk acısı.
Anlaşılan olağanüstü bir vaka.
Karşımda ki… Kilitli bir kutu,
İçinde bin bir türlü, anlamsız ahval,
Anahtarı, boz bulanık bir denizin midesinde,
Mutluluğa rengini veren okyanusların tek midyesinde.
Neticede bunların hepsi senden gelen sevgidir.
Ya da gözyaşlarına boğan, ihanetin dengidir.
Sen çözemediğim, gerçeklerin hayal dünyası…
Sen sevmeyi öğrettiğin yüreğimin, vazgeçilmez rüyası,
Anlam veremediğim, garip duygularımın mimarı,
Mutluluk sende, umut sende, hüzünler kalsın bende,
Cennet senin olsun, kalsın bana cehennem,
Sen dönsen de, ben yeminimden dönemem.
Zalım…
Ben senin gibi sevip de, sevmedim diyemem.
Senin gibi sevdiğime ardımı dönüp de gidemem.