çocuk
usulca sokuldu yanına adamın
titriyordu sesi ve minik bedeni
nefesini soluyordu adam
üşümüş elleri yakarken içini
içine akıyordu çocuğun çare/siz bakışlarından
serçe ürkekliğinde minik yürek atışlarını hisediyordu
ve kahrediyordu yeddi ceddine adam

İçini döverken göğüs kafesi
ayazın haşladığı burnundan
utancına utanarak silerken üşümüşlüğün diyetini sol bileğine
belliki hayıflanıyordu elindeki satacağı kağıt mendile

dengesini kuramadığı bir anın içinde
bir beşlik sıkıştırıyordu eline adam

çocuğun

düşünü kurduğu mutluluklar ülkesine akıyorlardı sessizce

yaşadığı bin bir şatafatın sorgusundayken adam
bir minnet ve merhameti resimliyordu şimşek

krallığı mutluluk şefkat dolu bir ülke yaratıyorlardı
kısa bir an içinde

adam uzuyordu meçhule

çocuk

tacını takıyordu silerek elindeki kağıt mendile
tebessümle b/akıyordu ardından
izindeki adamın uzayıp gittiği menzile…


Can Cezayir Aydemir



‘’sefalet ve cehalet yüreklerde olmadıkıca katıksızda olsa sıcak buğusunda bir lokma nanla ısınıp doyar her insan’’