Boş ver beni.
- Dolanır durur başucumda
büyük uykunun asık yüzlü meleği
.
.
.


Ötekine en yakın sınırlarda biri
iki rüya arasına gerilmiş nazlı
ışık huzmesi. üzerinde kıpırdanan
aralıksız kaltaban düşler


Suskunluğun içinde durulmayan geçmişin
en kuytu kıyılarına uzanır
efsunlu narin bir el
şifasız.
dalgalar yaratmak istercesine. çok uzaklardan

- insan yağmurlarıyla ıslanır baştan sona için


Eskimiş temmuzlardan arta kalan geceler
günlere zorla ötelenen cehennem. saatler.
işte o vakitlerde
konuşur durur içimdeki seni ben


/ Boş ver. Dinle.sen de bilme beni …


Ayıklan örtüsü mor kıvılcımlı
yakası mühürlü. eskisini dağlayan. yeni
döngüsü kısır acısı içimize mıh gibi çakılı
düş ötesi gerçeklerden
çöz seni bana bildiğim yanlarınla


Vadesi çoktan dolmuş
iktidarsız zamandan sökülüp dökülen
lime yarınlarından. belki de
son bir umut diye sarıldığımız
bildiğimiz. o en koyu yüzleşmelerden
sıyrıl seni bana. sal tüm arı saflığınla…


Büyütme eskiyen çocuk edanı.
kanadı kırık kadın hayallerini sineme
mısır püskülü sızılarınla sokul kal orada


Boş ver beni/
bana hep sus.
içindeki sarı bukleli o küçük kız hallerinle


Yıldızlar kırpayım saçlarına. ayı çekip eteklerinden
tazelensin ertelenmiş düşlerin
en âlâ suskuları fısıldarken kulağına

- gecenin nöbetçisiyim. uyu…


Henüz adı konmamış renkleri
muştularken tan yeri
bekliyorum. aç o günebakan gözlerini


// biliyorsun.
aşk’ a en uzak yerde ağlar bizim gerçeklerimiz