Ayrı dünyalardan iki insan...
Buluştular, işte, aynı mekan.
Birini tanımam, adı bilmem ne oğlu,
Diğerini bilirim, bizim komşuoğlu.

Kaderin cilvesi, bu avluyu buldular.
Teneşire yan yana, sırt sırta kondular.
Mahşeri kalabalık, saf saf duruldu.
İki yabancı için namaza duruldu.

İmam seslendi, helallik verildi.
Komşuoğlu tamam ama, diğeri kimdi.
Düşününce insan mahzunlaşıyor.
Hiç tanımadığı ile bile helalleşiyor.

Yolculuk başladı tekrar avludan.
Yer ayrıldı üstü yarı açık arabadan.
İki insan yan yana, sırt sırta kondular.
Yavaş yavaş avludan ayrıldılar.

Önde iki insan, sadece biri tanıdık.
El üstündeler, arkada bir kalabalık.
İki insan yanyana bir çukura kondular.
Arada sadece on santimlik bir duvar.

Kalabalık az sonra yavaşça dağıldı.
Biri tanıdık, iki insan başbaşa kaldı.
Dönerken eve, kendi kendime sordum.
Acaba kim olacaktı benim daimi komşum.

(2007)

Ayhan Kibar