Kimi gurbete kızar kimi firkate gülüm
Yüreğimi hasrete mağlup edip yenmişim
Dönüp baksam arkama doğrulmaz inan belim
Acı dolu kütleme gülen kadın denmişim

Sevmeyi öğretemem ancak severim dedim
Sarhoşluğumdun benim en güzel meziyetim
Kaçıncı kez titredi don kesti gönül kedim
Çömez deyip kalbimin gırtlağına binmişim

Öykü yazma yeter ki oyuncusu var olur
Kime ne ağlıyorsam gülsem niye sorulur
Aynı kemik kırılan yerinde mi kırılır?
Rabbim şahit “yüreğim” bir tek aşkla anmışım

Yemin etsem ne çare dökülmüyor dildeki
Dostun düşman kesilmiş anılmaz gönüldeki
Kalbime çöreklenir zihnimin elindeki
Uzandığım vadinin düşlerinden dönmüşüm

Şimdi hangi masalın figüranı sen oldun
Kaç gönül hırsızının yanında huzur buldun
Hani sen sadakatli saygın edepli kuldun
Sorgusuz suvalsizce bir söze inanmışım

BOZOK KIZI ne umdu ne çıkarken önüne
Adını bile silmiş kalem çeken dününe
Yürek kavgası düşmüş meşakkatli yenine
Bir aşkın ufuğunda haşlanıpta yanmışım

Aliye UYANIK (BOZOK KIZI )