çekip gidecek diyar da kalmadı more
çolak kuşcana kaldık hayatın orta yerinde

artık uzak iklimler hep endülüs
zilli
şallı
rakkaseli
sis...

döndürsem başımı diyorum
kurmalı balerinin parmak uçlarında
mi minör keman mendelsondan
pılım pırtım ortada.
açar’mola kanatcazım
yeter’mola kanatcazım
uçmaya...

büyüyünce hiç olmalıymış
minnacık kabuğunun içinde koca bir umman
azsız
çoksuz
ötesiz
berisiz
niyetsiz...

azacık çamur kıvamında
azacık hitit
bir demette dört ayak ceylangöz
bakmak için maral maral koşmaya...

neden ki bütün mutluluklar hep
kapısı yasaklı
misafir odası kıvamında...

ah more
kirpi bile olsam burnumun dikeni yok...
göğeren ekinlerin arasından geçtim hep,
saplamadım dikenim...

vaktiyle
çiçeklerin üzerine
ve böceklerin
ve deri pabuçlu nasırlı ayakların
ve dalgalı saçlarına hale hale
papatya tacı takan
hızmalı kızların
taşa kaderini
taşın kaderini yontan
gözlerine tarihin tozu kaçmış
ateşte çiçek yakmış
kilde alev alev aşka gelmiş
gelmiş de kurtulamamış
tablet olmaktan...

kırk ince kilit gibi
düğmesi dikenli gül
ah nasıl al basardı yanağını
mayısta dalda kiraz

dönüp arkamı gidemiyorum
duyarken kulağım
gömütten gelen bu sesi..

oysa çoktan
başak oldu gözleri
yüreğiydi öğütülen değirmende
bir çiğnemlik hitit’ti ekmek
güneşe ondan sıcak baktım ben...

gitmiyoruz demek
dönüp dönüp duruyoruz demek
ana rahminden düşüp toprağa

demek
kalkıp ot ot
kalkıp et et
kalkıp konuşarak
kalkıp güle oynaya
sonra yine toprağa...

demek
kil bir kaptan bakıyoruz arada bir hayata...
demek rotasyon
demek şark hizmeti
demek amino asit
demek bir başınalığım milattan kalma...

uyanır gibi yedi uyurlar mağarada
açtım gözlerimi isa dan çok sonra ben...

baktım
sadece şekli değişmiş yazı yazmanın
hâlâ yerle yeksan olmuş yakınlarımızı

su katıp çamur yapıp
güneşe bırakıp yan yana
tuğlalar yapıyoruz...
tuğladan evlere
saklıyoruz sevdiklerimizi...