Kendimiz gibi açık çıplak kentimiz
Sokağımız gibi kimsesiz
Bize sıcak bir kalp bırakılmadı
Onun için üşür ve titreriz
Yalnızlıklar işlenmiş alın yazımıza
Yalnızlıklarla ıslanır yoksul mendillerimiz
Mendillerin ıslaklığını kurutamayan
Gece gibi güneşler vardır sokaklarımızda
Bir yeme binlerce ürkek kuşun konduğu
Yanık şiir, acı türküler gibi dert çöker sokağıma
Ağıtlar yakar gözlerim
Acıların dokunduğu gözyaşlarıma
Soğutamaz ırmaklar yüreğimizdeki koru
Dindiremez ne acımızı, ne açlığımızı,
Kuru ekmek, acı soğan tuz ağusu
Yar yarenlik eder yaşamla, ben yar dibinde.
Aynada gördüğün, ağlayan bir acıdır yüzümde
Yar dibinde bir boşluğum ben ey yar
Kentimiz gibi yalnız, kendimiz gibi mezar
Benim gülüşlerimde ağlayışlarım var
Seni sarar gibi sarar beni yalnızlığım
Ben sensiz bir kent atığıyım…
Zübeyi YİĞİT