I.
Herkes uykuda bir ben ayaktayım
Gece ayazında nöbet tutmaktayım
Ne bayramım olur ne haftam ne ayım
Söylemesi zor ama ben de bir babayım

Dara düşmüş hayvan, sokaktaki sefil
Her derdin çaresiyim, kendime rezil
Yetişeme evine, ezil de ezil
Evlatlara bir sebep bulamıyorum

Eşim var, yuvam var, canım var benim de
Düşler ve umutlar raks eder tenimde
Her istek bir çentik atsa da beynimde
Törpüden başkasını yapamıyorum

Arzular bir yumak, depreşedursun
Karanlık gecelerde hedef olursun
Düşünürsün dünü, bugünü, yarını
Ve indikçe derinlerde kaybolursun

II.
Nöbet bu kutsal, helal kılar aşımı
Garibin cebinden alırım maaşımı
Şerefli bir sevda alsa ya başımı
Karın tokluğuna can veriyorum

Ne paraya ne makamadır tamahım
Tokluğa şükretmeli affet Allah’ım
Gün ışır üstüme gelir de sabahım
Umulmaz arzulara can veriyorum

Nasıl da unutmuşlar şerefi, arı
Bu vatan bize Ata’mın yadigârı
Bedeli candır, şehit kokar rüzgârı
Ot tüten bozkırına kurban olurum

III.
Her kurşun bir ölüm, ardı sıra ağıtlar
Yaşlı ve çocuklar, taze gelin damatlar
İsyankâr kayalarda gizlenmiş cellâtlar
Gün görmedik kuytulara can veriyorum

Kabrimin bir ucu Van bir ucu Edirne
Ben vatan aşığıyım, ötesi kime ne
Yürekler dağlanır hak yolunda gidene
Şehidime, gazime selam veriyorum

IV
Polissem insanım, beşer de şaşar
Nöbet sessizleşir, gözlerim taşar
Nefretim kabarır, boyumu aşar
Vakitli vakitsiz can veriyorum


Bir kere ağlar bin kere gülerim
Belki buralardan erken giderim
Cennette açan gülleri dererim
Kızıl bir örtüde eve dönerim

Sözümü tutamadım biliyorum
Çocuklar lütfen! Özür diliyorum…

13.03.2013 BURSA
Ertuğrul GÜVENDİK