0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
961
Okunma
Üzerime yağdırdığın taşlarla,
Örülü bir yolda yürüyorum.
Tutunmuşum benden çaresiz,
Yorgun gölgeme.
Ayaklarımda laf kesikleri,
Duygusuzca söylenmiş,
Gideceğim bütün yollardan beni alıkoyan.
Dipsiz bir uçurumdan düşerken,
Boşluktan ve birazda korkudan,
Gözlerimi kapadığımda gördüğüm,
Meğer hayalinmiş,
Beni dibe vurmaktan alıkoyan.
Umut mumlarının dibinde yanmışım,
Işık almadan gölge saçmışım.
Susuz kaldığım tuzdan rüyalarımda,
Tek gerçek sandığım sevdanmış,
Beni tükenmekten alıkoyan.
Oysa tükenmem lazımmış,
Son zerreme kadar.
Küllerimle barışmammış,
Hıçkırıklarla uyanışlarım.
Benim tükenmem lazımmış,
Yeniden ve daha güçlü doğmak için,
İçimde kalan gölgenmiş,
Beni yeniden doğmaktan alıkoyan…
5.0
100% (1)
