İnsan yaşıyorken özgürdür. Ölümse yaşamın içine yağar ve teslim alır onu sonunda. Bazen yağış şiddetlidir. Bir ölülük siner üzerine. Ölümü hissetmek gözleri keskinleştirir. Bazen birileri kısacık yaşamına çok fazla şey sığdırır. Bu şiirin yazarı gibi. Bir de yürek var ki o da ölüm ve özgürlük gibi birçok şeyin ölçüsüdür. "Yaşam arşınla endazeyle ölçülebilecek bir tarla olmadığı gibi mille ölçülebilecek bir deniz de değildir; bir yürek çarpmasıdır" diyordu Kazancakis "Günaha Son Çağrı" adlı eserinde. Bu söz içime işlemişti. Hiç unutmadım yıllarca. Ölümüme kadar taşıyacağım başka bir çok şeyle birlikte. Yaşarken ölçmesen olmaz. İyi ama neyi ne ile ölçüp tartacağını bilmek çok önemli. Yanlış ölçümler zehirleyici. Mavi çok yenidir insanlar için. Kadim zamanlara ait detaylı gökyüzü, deniz tasfirlerinde bile adı geçmez mavinin. Hint destanlarında, Odysseia ya da İlyada'da geçmez. Kırmızı kadim zamanlarda da ağlardı, şarap olur ağlardı, deniz olur ağlardı. Ben de gördüm kırmızı deniz. Marmara Ereğlisinde güpegündüz. Sanayi atıklarıyla iğrenç bir kızıllıktı. Homeros ise akşamüstü denize baktığında siyahın içinden büyüleyici güzellikte bir kızıllık görmüştü. Mavi görülmediği için uzun zaman yoktu. Kah siyahın kah yeşilin içinde gizleniyordu. Göz görmediğinden varlık bulmamıştı. O vakit taşı atanlar maviliği görmemiş olabilirler mi diye kaçınılmaz bir soru geliyor insanın aklına. İnsan görüp anlatabildiğince var olur. Ne güzel anlatmışsınız.