Yaşamı istenilir kılan nedir acaba? Ona bağlayan bağlar kopmadığı sürece, koşullar ne kadar ağır, ne kadar çekilmez olursa olsun yine de yaşama tutunmak istenilir..

Yaşlılık birer birer bu bağların koptuğu bir dönemdir aynı zamanda... Bedenin işlevlerinde başlar kopukluklar... Eski gücün, eski dayanıklılığın yitirilmesiyle sonuçlanır bir dizi gelişmeler. Bedenin bu değişimine paralel olarak, sosyal yaşamla olan ilişkiler gözle görülür etkilenme sürecine girer. Sosyal hayata katılım eskisi gibi değildir artık. Tüm bunlara çalışma hayatından kopukluk ve yaşlılıkla gelen hastalıklar da eklenince söz konusu bağlar artık iyice incelir ve derin kaygıların insan içini kapladığı, birçoklarının hiç de hazır olmadığı kasvetli bir yaşam dilimiyle başa çıkılmaya çalışılır.

Tüm canlılığı ve üretkenliği ile yaşamın içinde ve merkezinde olan insan birdenbire kendini boşlukta bulur. Artık tek başına ayakta durmak zorlaşır. Giderek başkalarının ilgisine ve yardımına muhtaç hale gelinir. Bunu kabullenmek ve hele ifade etmek de her zaman kolay olmaz. Artık bir işe yaramıyor olma; başkalarına yük olma v.s gibi duygularla pençeleşmeye başlanılır. Bu duygunun üstesinden gelmek hayli zordur. İşte böyle zamanlarda dostların, yakınların bunu anlaması, hissetmesi ve yalnız bırakmaması çok önemlidir.

Yaşlılık ancak sevgi, anlayış ve şefkat ile dayanılabilir bir süreçtir. Mavi Şaire de insan yaşamının çok hassas ve kırılgan dönemine dikkat çektiği aruz şiirinde tam da bu noktaya parmak basıyor. Yani dedelerin, ninelerin, kısacası yaşlıların en temel yaşamsal ihtiyaçlarına... Bunu derinden hisseden ve şiire döken kalbini ve kalemin içtenlikle kutlarım Sevgili Sündüz.. Selam ve sevgilerimle...