Seninle başladı her şey aslında
Göğüs uçlarındaki siyah noktayla
Sonra büyüdükçe büyüdü
Ve tüm vücuduna bulaştı
En sonunda da kalbine…
Ayaklarından ellerine kadar
Kapkaraydı vücudun,
Ve senin için sadece üzgünüm…
Kirpiklerin karaydı,
Ve gözyaşların düştüğü toprağı kuruttu
Öyle karamıştı ki…
Gözbebeklerin nefreti büyütmüştü,
Ayaklarından ellerine kadar
Kapkaraydı vücudun…
Ağladıkça ağladın
Gözyaşların deldi toprağı
Gökyüzü kapkaraydı hüznünden
Ağaçlar yaşlanmıştı ağlamaktan
Bulutlar kapkaraydı,
Ve sen hala ağlıyordun…
Düştü gözyaşlarından biri
Ve toprak o kadar merhametliydi ki
Bağışladı seni;
Ve bir fidan yeşerdi yeryüzünde
Açar açmaz karardı dalları
Yaprakları ve çiçekleri
Senin kadardı masumluğu
Büyüdükçe büyüdü
Ve sonunda oldu ağaç
Köklerinden yapraklarına
Kapkaraydı gövdesi…
Sen ağlıyordun,
Ve çoğalıyordu hüzün çiçekleri
Yine…bir daha,bir daha
Bir orman bitti yeryüzünde
Baştan sona kapkara…
Mutsuzluk ormanıydı bu
Seni gördüm ne de yalnızdın
Ayaklarından ellerine kadar
Kapkaraydı vücudun…
Ellerimi uzatmak isteyince aldın beni de
Ne kadar da zalimsin,
Ve ben ayaklarımdan ellerime
Vücudum kapkara olmuş…
Göz bebeklerime kadar
Nasılda kararmış tenim
Bu ben değilim sanki
Sadece bir yer…bir yer,
Sol tarafımda on santimlik bir parça
Bembeyaz,tertemiz,inci gibi
Seni de almak isterdim
Ama sen orayı da kirletirsin...
Mutsuzluk ormanıydı bu,
Ne de yalnızsın değil mi?
Sana ellerimi uzatmak isterdim
Ama sen;
Ayaklarından ellerine kadar
Kapkarasın….
Çürümüş ruhun bedenin kömür gibi
Ve bu öyle bir orman ki
Sonu yok,
Olmayacakta?...
Meriç Cansel Aklan