Bir anlamı olmalıydı sabahların
Güneşe bakıp buz tutan yüreklerin
Çözülmeyi bekleyen buzulun ve ellerin
Sabahların bir anlamı olmalıydı
Ve pas tutan zamanın
Hangi suda paslaştığının bir nedeni

Yorgun akşamların ağlak zamanlarında biriktiriyorum en eski hüzünleri
Bulanık bir gölette kaybettiklerim
Kollarımı sıyırıyorum yukarıya hayallere ulaşabilmek için
Virgüle bağlı taşlar takılıyor parmaklarıma
Sonu yok bu çukurun ve karanlığın
Kelimeler balçık olmuş
Çamurlaşmış harfler, birbirine girmiş
Anlayabilene şiir olsun
Çözemeyene aşk



Bir rüzgar göçünde buluyorum kendimi
Ağrılı bir ahenge dönüşüyor yolculuk
Oysa ben saklanmıştım gökyüzüne
Her gidişim katmanlar arası dans edişimdi
İçimin en gizli köşesinde sakladığım çocukluğumu
Artık çıkarma zamanı gelmişti
Çocuklar azalıyordu
Çocukluklarımız bitiyordu
Biz arayış içindeydik çocukluğumuzu
Ve baharları
Yaşamanın gerçek anlamını

Büyülü bir tılsım doğursun gülüşlerimiz
İçimizde biriktirdiğimiz çocukluğumuzla
Ve sabaha karşı doğurduğumuz çocukla
Sonrasındaki ağrılar için ağrı kesici
Dert etme zamanı, zaman her sancıya yetecek kadar uzun
Arayışlarımız için kısa

Kalp boşluğunda biriken sancılar
Bir mucizeyi bekler
İyileşmek için sabaha karşı bir sevinç peyda olur
İçimizin en boşluğunda bir çocuk gülümser
Gözlerimizin çukurlarına kadar gülücük dolar
Islanır gülüşler



Ama ben ıslak şeyleri sevmem ki
Islanınca üşürüm
Umutlar ıslanınca olmaz
Yanmaz ışıklar ıslanınca
Hayaller suya düşünce gerçekleşemez

Sen ağlama
Yanakların ıslanırsa
Ben üşürüm



Dokuz Mart İki Bin On Üç 15 30
Nevin Akbulut