Biranda amansiz bir fırtına esti sokagimda,
Ne oldu demeye kalmadi yoklugun girdi koynuma.
Baglandı elim kolum, zehir karıştı ekmegime aşima.
Sevdamızın adına ayrılık demişler yar.
Yanmak yakılmak ne fayda.
Bu kent alışmış artik umutsuz yarınlara,
Hüzün dolu yağan yagmurlara.
Sen Düsünme merak etme beni.
Kamufle ediyorum gözyaşlarımı, öyle akıtmıyorum ulu orta.
Hatta grur duyuyorum yanlızlıgımla.
Bazen yoklugunu vurguluyor insanlar,
Eskisi gibi vermiyorum karsılık,
Sen susmayıda ögretmistin bana,
Sadece susuyorum insanlara.
Arada bir yumrukluyorum duvarları,
Kırıp döküyorum cami pencereyi,
Bir zamanlar senin tutmaya kıyamadıgın ellerim bugünlerde yara bere icinde.
Dur! hemen asma suratını, acımıyor canım.
Artik alıştım yaralara, mutluluk duyuyorum kanadıkça.
Herşey bir yanada birtek sey gidiyor zoruma.
Hani gitmeye meyilliydinde, neden söz verdin,
Neden inandirdin beni gelecem yalanlarına.
Usandim beklemekten, gözlemekten yolunu.
İstemem gelme, ugrama artik gönül limanıma.
Bir yükte sen vur omuzlarima,
Elbet birgün burkulurda ayagım, düşerim bir cukura.
Tutup ellerimden cikarmaya kalkma,
Hatta toprak at üzerime.
Kaybolsun bedenim topraklar altinda,
Birde taş koy mezarımın başına.
Sakin pişmanlık duyma, heder etme kendini.
Aglama sakın yaş düşürme gözlerine.
Sen kazdın bana bu çukuru, sen attın beni o mezara.
Hakkim helaldir sana.
Degil bu dünya, öteki tarafta bile çıkma karşıma.
Cehennem olursam cennet,
Cennet olursamda cehennem ol bana.
Hoşçakal yüregimin en derin sızısı, hoşça kal yar....
DİCLE KOÇ