kitaplar
kurutulmuş laleler
ve asılmış tüm beyaz güller

II

ömür dediğin gidiyor sevgili
ölüm dediğin ve ayrılık dediğin de öyle
zaman için ruhundan ayırdığın her ne varsa
toz oluveriyor
suskunluğun ne kadar su
ve ne kadar çamursa
öylece üstüme yağıyor
kirleniyor
ve ölümler değiyor ruhuma



beddua eden dil kimin dili
kimin gözünden düşürülüyor bir ömür
ömrüme bakarken harfler ne çabuk değişiyor


soru ve sorgu


beynimden yana vurulmuşken kelimelerim
ne çok cevapsız kalıyor bu tarumar bahçe
hasat edilmiş ve çizilmiş bir toprak gibi
ne çok verimsiz
ne çok kurak kalıyor dudaklarım


ve sadece dur diyebiliyorum rüzgara
sonrası
bahara öykünmüş her kim varsa
önce onu vur
ve sonra ölümleri dağıt bahara
bahar da ölür
sonbahar,
o da bahar nasıl olsa


bilmediğim hikayeler
beynimde pamuk prensesi zehirleyen cadıdır sevgili
atından düşmüş prens
camdan olamayan mezar
ve tüm kimsesizliklerdir


bilmediğim her şey
kuruttuğum lale, astığım gül ve atından düşmüş prens
beynimin kurdudur sevgili
ve rüzgar şu sıralar hiç durmadan esiyor
bahçem ise tarumar dudaklarım ise ölümü bekliyor