Tutsak caddelerin
anarşist sokaklarında
bir ana sıcaklığında
duygularımı emzirirken
seni gördüm köşebaşında
çiçeklerle kolkola

Yüreğindeki direnç
gözlerindeki ışık ile
ben seni darbelerin
ayak sesinde tanıdım

Sen bendeki Bir militanın
düşlerinde yattın deniz gibi
sen bendeki çocukların
gözlerinde yandın bir ışık gibi

Seninle bağladık Nazımla
Ahmed Arif’in şiirlerini
O dizelerde gördük ki
her şiirde bir dava
davanın içinde bir sevda

Yediğimiz her baskında
kaçtığım arka kapı
yargılanmaların en uç noktasında
beraatim oldun sen benim

almak istediler elimizden
kan verdiğimiz bedenimizi
Haykırmak için el ele tutuşarak
kapital çığırtkanların inadına
bu ülke bizim dedik
can verecek kadar uğruna
bu ülke bizim

Yine esir caddelerde koştuk seninle
saklanmak için nankör tetiklerden
yakalanmadıysak da mermilere
bizi en çok ihanetler vurdu
yine de taş bastık ya göğüslerimize
ayaklar değil ama
bizi bu taşlar yordu

Ben seni tutsak kamplarında
kurşunların bulvarında sevdim
Ben seni ihanetlerin açtığı yaralarda
O yaraların sargısında sevdim
Ben seni sende
Ben seni bende sevdim! ..