0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
3308
Okunma
Sessizce ve hep uğuldayan
bir ağaç kadar üşüyorum şimdi
yanlış rüzgarlar esiyor dallarımda
yanlış çiçekler açıyorum sürekli
kanımda kocaman gözleriyle bir çığlık
su ve ses kadar beklediğim
ne kaldı geriye? bilmiyorum
uzanıp
uyumak istiyorum gölgeme
ve sarılmak istiyorum sımsıkı güneşe
o kocaman gözlerin uğuldayan rüzgarına
bir acıyı yetiştiririm en zehrinden
çiçekler üretirim, kömür karası...
uçurum kadar bir yalnızlık yaratırım kendime
atlarım!..
anısı yoktur dallarımda küçük rüzgarların….samettaydas 5 mart 2010 cuma
