Yersiz savuran zamanlara



Yerli gülmelerimin kıyısında
Hanım hanımcık oturaklı duygularım var benim
Üzerini giyinmiş tüm mevsimler
En çok yaz soyunmuş

Esmesi gereken rüzgar esmiyor
Zaman gitmemesi gereken yerlere fırlattı düşlerimi
Düşlerim üşüyor
Bir manto gerek
Tüm düşlerim kış
Kar yağdı üzerine
Uyuşuyoruz.. Isıtmak gerek önce düşleri
Sonra evleri
Sonra sokakları

Beynimi çıkarıp duvarlara vuruyorum
Düşünceleri öldürmek isterken
Beyin ezmesi oluyorum sonra
Düşünceler dağınık
Adın her yana saçılmış
Oda dağınık ve soğuk

Bazen düşünüyorum: beton mu daha soğuk benden
Ben mi daha sıcağım topraktan
Toprak biraz canlılar yüzünden sıcak
Beton soğuk cansızlar yüzünden

Kalp çarpıntılarım en yükselen şarkının notalarını çalıyor
Bu hızla daha nereye kadar gider ki
Seri şekilde çarpıp azaltıyor zamanı
Yaşamak için daha fazlası gerek

Hayat saçlarımdan başladı kendini göstermeye
Zaman eteklerin kısalığı gibi
Topuklar sert basıyor yere: gökyüzüne uzanamadığı için
Nereye gideceğini bilmeyen
Denizin ortasındaki rotasız gemi gibi

Siyah düşlerimin beyazı silik
Düşlerin dokunulmazlığı var
Elle tutulmazlığı


Ama manto gerek düşlere
En üşüyen yerini örtmek için
Biliyorum çünkü: düşler ısınsa
Biz hiç üşümeyiz



Yirmi Yedi Şubat İki Bin On Üç 13 00
Nevin Akbulut